Because I loved you anyhow!

Tekenen in tranen

Het kostte toch wel wat tranen met name toen ik hem op het doek aan het tekenen was. En eerlijk, ik schrok er toch een beetje van. Inmiddels is het royaal 5 jaar geleden dat mijn broer ons s'ochtends uit bed belde met de woorden "schiet maar op". Ik snapte er niets van, hoe kon dat nou, gisteren waren we nog daar en geen enkele schokkende verandering. Enfin, als verdwaasd, alvast voor wat komen zou, en totaal onuitgeslapen gooiden we wat spullen in de auto. Ik duwde, zoals ik het laatste half jaar ieder weekend deed, Ane Brun in de cd speler en daar reden we heen. Dik twee en een half uur voor de boeg en mijn enige gedachte was " als we maar op tijd zijn.....als ik maar niet te laat ben". 

Vijf jaar verder

Bij het zoeken naar wat foto's kwam ik hem tegen, verdwaald in de foute map. Tussen de landschappen. Huilend heb ik hem dus geschetst op het canvas. Daar was hij dan in potlood en groot " Mijn vader".

De kracht van een portret

Bij iedere penseelstreek, bij iedere nieuwe kleurvlek kwam hij dichter bij, bijna troostend en meer aanwezig. Minder "dood" dan op die foto en dat was prettig. Dichterbij dan dit kan hij niet meer komen, intiemer dan dit zal het niet meer worden.

Inmiddels hangt hij in de kamer. Misschien moet er hier en daar nog wat aan gebeuren. Kleine details maar voorlopig is hij "af".

 Wij waren niet te laat!